Lorysa tęczowa to jedna z tych papug, które cieszą się ogromną popularnością wśród hodowców. Przyczyny są dwie. Po pierwsze jest wyjątkowo piękna i nietuzinkowa, a po drugie należy do gatunków, które z powodzeniem mogą hodować nawet niedoświadczenie hodowcy. Nie wymaga zbyt wiele i w łatwy sposób można zapewnić jej idealne warunki. Jak wygląda, gdzie występuje w warunkach naturalnych i co jeszcze warto o niej wiedzieć?
Jak wygląda lorysa tęczowa?
Lorysa tęczowa to papuga o długości mniej więcej dwudziestu sześciu centymetrów, która wazy maksymalnie nieco ponad 150g. Wyróżnia się przede wszystkim za sprawą szalenie barwnego upierzenia. Jej głowa i brzuch są ciemnoniebieskie, kark żółtozielony, a pierś pomarańczowo-żółta. Dziób lorysy ma kolor czerwony, a skrzydła, grzbiet i ogon zielone. Już młode osobniki przypominają swoje dorosłe wersje, a więc zachwycają wszystkimi niemal kolorami tęczy. A po czym można odróżnić samca od samicy?
Nie jest to łatwe zadanie. Okazuje się, że nie różnią się one wcale pod względem wagi i gabarytów, a ich upierzenie jest identyczne. Jednocześnie specjaliści zwracają uwagę na jeden detal, po którym można się zorientować, czy mamy do czynienia z nim czy też z nią. Samce zawsze mają czerwone tęczówki, podczas gdy tęczówki samic mają kolor jasnopomarańczowy, a nawet żółty. Zdarza się jednak, że różnice w kolorze tęczówek nie są aż tak wyraźne, dlatego w razie wątpliwości warto wybrać się do weterynarza.
Lorysa tęczowa – charakterystyka
Lorysa tęczowa to gatunek niezwykle głośny, dlatego nie powinny się na nią decydować osoby uwielbiające ciszę i spokój. Jest szalenie aktywna, dlatego trzeba jej zapewnić przestronną wolierę lub też mniejszą klatkę, ale w takiej sytuacji codziennie zapewniać jej możliwość latania przez jakiś czas. W klatce lub wolierze muszą znajdować się akcesoria i zabawki dla papugi. Nie mniej ważne jest to, aby lorysie zapewnić towarzystwo.
Chodzi tutaj zarówno o drugiego przedstawieciela gatunku do pary, ale również o obecność człowieka. Papuga ta bardzo potrzebuje więzi z człowiekiem i szybko się do niego przywiązuje, stając się znakomitym i pełnym uroku towarzyszem. Na wolności jest w stanie przelecieć tysiące kilometrów w celu znalezienia pożywienia. Ornitolodzy dowodzą, że lorysy nieustannie się przemieszczają. Najczęściej można je spotkać w skupiskach po kilka do kilkunastu sztuk.
Papugi te są bardzo lojalne wobec reprezentantów swojego gatunku, ale za to bywają agresywne wobec innych gatunków, stanowiąc dla nich realne zagrożenie. Nie należy się jednak obawiać agresjii lorysy żyjącej w wolierze. Ptak ten może atakować właściciela wyłącznie w chwilach wielkiego stresu, który właściciel powinien rozpoznać po nadmiernym pobudzeniu. Ciekawą cechą lorys tęczowych jest fakt, że bardzo dobrze imitują dźwięki usłyszane w swoim otoczeniu i to zarówno na wolności, jak i w hodowli. Są to więc na przykład dźwięki wydawane przez inne ptaki, ale również imitacja dzwonka do drzwi czy powtarzanie najczęściej słyszanych słów z wielką precyzją.
Gdzie występują lorysy tęczowe?
Lorysy słusznie kojarzą się przede wszystkim z ciepłym klimatem. W naturalnych warunkach wystepują w Australii, a także w Nowej Zelandii. Od jakiegoś czasu można je również zauważyć w Tasmanii, ale naukowcy wciąż nie wiedzą, czy pojawiły się tam samodzielnie i naturalnie czy też uciekły z niewoli. Na wolności ten gatunek najlepiej czuje się w lasach, ponieważ szuka pożywienia przede wszystkim na drzewach.
Można go więc spotkać w lasach namorzynowych, eukaliptusowych oraz deszczowych, ale też w parkach publicznych, sadach, a nawet prywatnych ogrodach przydomowych. Wszystko wskazuje więc na to, że lorysa tęczowa szczególnie przepada za terenami zielonymi i zalesionymi. Warto jednak podkreślić, że papugi te nie przywiązują się do jednego miejsca i bardzo często migrują w poszukiwaniu lepszych warunków do życia. Sezon lęgowy i zakładanie gniazd Sezon lęgowy lorys tęczowych występujących w Australii jest zależny od dokładnego miejsca występowania.
W południowo-wschodniej Australii rozpoczyna się w sierpniu i trwa do stycznia, ale na przykład w północno-wschodniej części kraju może trwać nawet przez cały rok. Gniazda najczęściej zakładane są przez papugi w spróchniałych konarach drzew eukaliptusowych, a miejsce jest przygotowywane do lęgów zarówno przez samicę, jak i przez samca. Każda samica znosi od dwóch do trzech jaj, które następnie samodzielnie wysiaduje przez mniej niecały miesiąc.
Młode papugi są karmione przez rodziców na zmianę i opierzają się mniej więcej po pięćdziesięciu dniach do miesiąca. Wówczas ich ciała pokrywają się dokładnie takim samym, kolorowym upierzeniem, jak ich rodziców. Jakiś miesiąc po opuszczeniu gniazda młode lorysy stają się zupełnie samodzielne i całkiem nieźle radzą sobie na wolności.