Kukabura chichotliwa to ptak należący do rodziny zimorodkowatych. Odznacza się średnią wielkością i zamieszkuje przede wszystkim tereny południowo-wschodniej części Australii. Słynie przede wszystkim z wydawanych przez siebie dźwięków, który przywodzi na myśl histeryczny i niekontrolowany wybuch ludzkiego śmiechu. Właśnie z tego względu przez mieszkańców Australii nazywana jest również „laughing jackass”, co należy tłumaczyć jako „chichoczący osioł”.
Ten wyjątkowy ptak cieszy się ogromnym zainteresowaniem ornitologów. Dla Australijczyków jest niemal wizytówką i dumą narodową. Jest sprytny i przebiegły, a z drugiej strony nie wyobraża sobie funkcjonowania w pojedynkę. Jak powietrza potrzebuje wsparcia innych osobników oraz codziennego towarzystwa.
Z drugiej strony, już w gnieździe po wykluciu będzie chciał podkreślić swoją siłę, próbując zdominować rodzeństwo. Te wyjątkowe ptaki są pełne sprzeczności, co oczywiście czyni je jeszcze bardziej interesującymi. Co warto o nich wiedzieć?
1. Kukabura chichotliwa odzywa się przede wszystkim o świcie i pod koniec dnia. Jej śmiech jest zaraźliwy, choć mieszkańcy południowo-wschodniej części Australii zdołali się już do niego przyzwyczaić. Uważają, że odgłody wydawana przez kukabury są stałym elementem dźwiękowego krajobrazu kraju.
2. W przypadku tego gatunku ptaków samice są nieco większe od samców. W obu przypadkach mamy jednak do czynienia z masywnymi dziobami i obszernymi głowami. Upierzenie najczęściej odznacza się kolorem beżowym i brązowym. Ciemniejsze skrzydła są dodatkowo udekorowane niebieskimi plamkami, a tuż za oczami znajdują się ciemniejsze plamki.
3. Całkowita długość ciała dorosłego osobnika może liczyć sobie nawet do 45cm. Z kolei rozpiętość skrzydeł sięga nawet ponad 60cm. Waga to nie więcej niż 350g.
4. Kukabury to niezwykle towarzyskie ptaki. Żyją w większych grupach, które składają się na ogół z kilku dorosłych osobników oraz młodych. Bywają agresywne w stosunku do innych ptaków, które próbują osiąść na ich terytorium.
5. Kukabury żywią się przede wszystkim owadami i małymi bezkręgowcami. Nie pogardzą jednak mniejszymi ptakami oraz ich pisklętami. Starają się polować w ciągu dnia, najpierw wypatrując ofiarę z wysokości, a następnie chwytają mocnym dziobem. Zdarza się, że rzucają ofiarę z dużej wysokości, by ją zabić przed skonsumowaniem.
6. W okresie lęgowym samica składa do dwóch jaj, które następnie są wysiadywane przez niespełna miesiąc. Warto dodać, że wysiadywanie odbywa się naprzemiennie i biorą w nim udział wszyscy członkowie danej grupy. Kukabury dzielą się obowiązkami, dlatego życie w grupie jest dla nich bardzo ważne. Młode rodzą się całkowicie ślepe i nieopierzone. Są całkowicie zależne od rodziców i starszych członków grupy. Mogą latać dopiero po upływie pięciu tygodni.
7. Charakterystyczny śmiech tych ptaków zdaje się być bardzo podobny w przypadku osobników żyjących w jednej grupie. Zauważono jednak różnice, gdy pod lupę weźmie się inne grupy. Może to wynikać z tworzenia unikatowych dźwięków, które pozwalają osobnikom na pewną identyfikację członków własnej rodziny.
8. Kukabury nie należą do gatunków zagrożonych wyginięciem. Nie oznacza to jednak, że nie mają wrogów naturalnych. Jednym z nich z pewnością jest człowiek, a właściwie jego działalność. Masowe wycinanie lasów powoduje, że kukabury tracą swoje gniazda i miejsca zamieszkania, do których są bardzo przywiązane.
9. Kukabura jest ptakiem stanowym Nowej Południowej Walii.
10. Charakterystyczna budowa ciała ptaka nie jest dziełem przypadku. Solidna czaszka, mocny dziób i silne mięśnie szyi umożliwiają kukaburom skuteczne polowania i pozyskiwanie niezbędnego pokarmu.
11. Młode posiadają charakterystyczny ząbek zwieńczający dziób. To dzięki niemu są w stanie przebić skorupę jajka. Tego samego ząbka używają w walce między rodzeństwem, ponieważ młode od pierwszych dni zaczynają walkę o dominację i przetrwanie.
12. Kukabura jest największym przedstawicielem zimorodków i dlatego nazywana jest również zimorodkiem olbrzymim.
13. Kukabury prezentują się dosyć niepozornie. Na pierwszy rzut oka wyglądają jak zwyczajne pocieszne ptaki. Nie należy jednak ich tak traktować. To ptaki drapieżne, które sieją postrach zarówno wśród mniejszych ptaków, jak i innych zwierząt zamieszkujących zielone tereny. Ich polowania są precyzyjnymi zabiegami, których celem jest błyskawiczne zabicie i pozyskanie pokarmu dla całej grupy.
14. Gdy terytorium danej grupy jest zagrożone, wówczas kukabury wspólnymi siłami próbują przegonić intruza. W walce o własną ziemią są niezwykle zacięte i potrafią grać zespołowo, by tylko zapewnić sobie poczucie bezpieczeństwa.
15. Kukabury są ptakami monogamicznymi. Zwykle łączą się w pary na całe życie i wspólnie zajmują się wychowywaniem potomstwa.
16. Kształt dzioba przywodzi na myśl dwa mocne sztylety. Ta część ciała jest mocną stroną kukabur. Dzięki solidnym dziobom są w stanie polować na zwierzęta, które zdają się być znacznie mocniejszym przeciwnikiem.
